ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ
1-1-1989 Περνούν τα χρόνια. Οι μέρες χάνονται, σαν τις σταγόνες της βροχής, που αστράφτουν στον πρωινό ήλιο, στις άκρες των φύλων. Σαν πάχνη απλώνεται η ζωή, του ανθρώπου στον κόσμο. Κι έρχεται και ξανάρχεται νέα ζωή, ο νέος άνθρωπος, με νέα πιστεύω και θέλω. Πλάθει και πλάθεται, μεγαλουργεί και καταστρέφεται. Γεννιέται και πεθαίνει, την κάθε στιγμή την κάθε ώρα. Λιώνει και χύνεται σε νέα μορφή, καινούργια έκφραση, ψάχνοντας ασταμάτητα κάθε στιγμή να ‘βρεί την...
ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ
18-11-1988 Δεν θέλω κανέναν αρχηγό. Κανέναν σωτήρα τρανό, στο μυαλό και στον σβέρκο μου επάνω, καβάλα. Ανθρωπάκια στεγνά, φουσκωμένα μυαλά, ν’ ανεμίζουν ψηλά το κενό της ζωής τους. Δεν πάω κανέναν φτηνό, που φουσκώνει το στήθος, κι από γυμνοσάλιαγκας, παριστάνεται λύκος. Δεν γουστάρω τον γάιδαρο, που καμώνεται τ’ άτι. Έναν άνθρωπο άξεστο να σου βγάζει το μάτι. Κι έναν άντρα που χάλασε και κουνάει λιγάκι. Τον ψεύτη, τον πρόστυχο, το φτηνό το μαγκάκι, τον τεμπέλη, τον άβουλο, να σου κάνει τ’ αντράκι. Τον τσιγκούνη τον πλούσιο, δίχως καν’ μεγαλείο να ακουμπάει στα πλούτη του και να είναι θηρίο. Δεν γουστάρω τον άπληστο, που το μάτι του μια ζωή δεν χορταίνει. Τον φτωχό που διπλώνεται και απλώνει το χέρι. Τους ψευτοφιλόζωους, που μαζεύουν θηρία, και στην πόρτα του...
ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΝΙΓΟΜΑΙ
18-11-1988 Πνίγομαι. Μια κραυγή φουντώνει πλημμύρα στα στήθη μου. Μια κραυγή απελπισίας, γι’ αυτόν τον λαό τον όμορφο, γι’ αυτόν τον λατρεμένο τόπο. Κοιτάζω από δω μαυρίλα, πάω απ’ εκεί ξεφτίλα. Πνίγομαι, αέρα, αέρα ν’ ανασάνω, πνίγομαι. Θέλω ελεύθερος, σ’ ελεύθερους ανθρώπους, όρθιος να περπατήσω δίπλα τους. Ίσος προς ίσο να σταθώ και να μιλήσω, λόγια βγαλμένα απ’ το μεδούλι της καρδιάς να πω. Να τραγουδήσω, να παλέψω, με συναισθήματα ανθρώπινα. Ν’ αντιμετωπίσω την κάθε αντιπαράθεση, τον κάθε διάλογο, πέρα από μίση και μικροκακίες, πέρα από μισαλλ οδοξίες. Να πείσω, να πεισθώ, να δω τον ήλιο, το φεγγ άρι στο χρώμα τους, στην υφή τους, στη λάμψη και στην σκοτεινίλα τους, αυτό που αλήθεια είναι....
ΖΥΓΟΣ
1-9-1988 Σαν το μουλάρι στον ζυγό ζεμένη, βαδίζει μέχρι το τέλος, η ζωή μας. Χωρίς ανάσα, χωρίς αναπαυμό, χωρίς το χάδι του πρωινού ήλιου να μας χαϊδεύει τα λιτά μαλλ ιά της νιότης. Νύχτα σε νύχτα, δουλειά, κούραση, φαΐ και ύπνος. Χωρίς ποτέ να νιώσεις το θείο, τ’ ανθρώπου χάρισμα, σαν το πουλί ελεύθερος να ζήσει. Στα ύψη να ζυγιάζεται, κι από τα σύννεφα στη γη να πέφτει, και ν’ αγωνίζεται να βρει τροφή μονάχος του για να μπορεί ελεύθερος να...
ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
1-8-1988 Μαυρίλα κι απόγνωση τριγύρω. Βία και καταναγκασμός. Υποταγή συνειδήσεων, πνιγμένη κάθε έννοια ελεύθερης σκέψης, στα γεροντικά απάνθρωπα κανάλια της κομματικής γραμμής, που χάραξε ο Μάο. Στ’ όνομα του λαού σκοτώσαν τα παιδιά του λαού. Τον ανθό της ελεύθερης, ανθρώπινης σκέψης. Τα βλαστάρια του Κινέζικου λαού ποδοπατήσαν, γιατί φύτρωσαν έξω απ’ τα σύνορα, που χαράξαν με περίσσια μιζέρια αυτοί, οι ετοιμοθάνατοι, γι’ αυτούς, που δεν τους χωρούσε ο κόσμος...
ΑΦΡΙΚΗ Η ΦΡΙΚΗ;
1-9-1987 Χόρτασε πρώτα το παιδί με μια χουφτίτσα ρύζι, κι η μάνα τρώει, ότι σπυρί στο χώμα έχει πέσει. Μάνα, μαύρη κι αν είσαι ή λευκή, Μάνα παντού και πάντα, Μάνα θα ’σαι.
