Κοιτάξτε μέγα αρχηγό, κοιτάξτε πολέμαρχο,
κοιτάξτε τον με προσοχή, θα δείτε έναν παλιάτσο.
Οι μοίρες τον ραντίσανε με περισσιά σουσούμια,
φαίνεται ο πατέρας του τους πέταγε κουρσούμια.
Θαυμάστε την κορμοστασιά, θαυμάστε το σουλούπι,
η μάνα που τον γέννησε, θα ’σπασε το καλούπι.
Αν πάμε τώρα στην αφή, ατύχημα μεγάλο.
Μπερδέψαν οι γονείς τη συνταγή,
και βγήκε άλλ ’ αντ’ άλλ ον.
Θα συνιστούσα προσοχή, στην όσφρηση μεγάλη,
την μύτη σας γυρίστε την, ευθύς από την άλλη.
Κι αν πας στη δόλια όραση, εκεί να δείτε χάλι,
αν σε πετύχει το δεξί, ευθύς, θα πεις χαλάλι.
Αυτόν εδοκιμάσανε και βγήκανε οι ρύσεις,
το σίχαμα δεν τρώγεται, όσο κι’ αν τ’ αλατίσεις.
Και κλείνοντας, η αίσθηση της γεύσης η σπουδαία,
μας έμεινε η ακοή, που είναι και η τελευταία.
Να τον ακούς να συζητά, να λέει ν’ αστεΐζει,
είναι καλύτερα ν’ ακούς βόθρο να κελαρύζει.
Πιστεύω πως σ’ όλους εμάς, εμοίρασε ψυχούλα,
ο ίδιος ο Πανάγαθος όλες σε μια γλαστρούλα.
Κι ανάλογα το πότισμα, το σκάλισμα,
το κορφολόγημά της, σ΄ άλλ ους πρασίνισε πολύ,
κι ομόρφυνε περίσσια, χαρίζοντας στους γύρω της
έστω μικρή κι ασήμαντη, τουλάχιστον ευωδία.
Μ’ αλίμονο, σ’ αυτό το σίχαμα να δείτε δράμα,
πιο βρώμικη, αγκαθωτή, και ύπουλη ψυχή
στον κόσμο, αλήθεια, τέτοια, δεν ξανάδα.
Αυτόν λοιπόν τον αρχηγό, εγώ τον καταγράφω
στα πέτσινα παπούτσια μου.
Κι αισθάνομαι περήφανος που δεν συντάχθηκα
ποτέ μ’ αυτό το σιχαμένο πράμα.
Powered By Digisol