ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ

13-03-2011

Σαν της πληγές του σώματος, είναι και οι πληγές, της προσφυγιάς.
Μον΄ τούτες, δεν γιατρεύονται, δεν παν στον άλλο κόσμο.
Mατώνουν στα περάσματα, πονούν στα πρωτοβρόχια,
θέλουνε χρόνο αβάσταχτο, δάκρυα καυτά, για να μικρύνει ο πόνος,
υφάδια αραχνοΰφαντα ν’ απλώνει απάνω τους ο χρόνος,
για να διαβαίνουν στα γυρίσματα του νου, θολές σκοτούρες
και στο μυαλό των εγγονών, ξεθωριασμένες πια φιγούρες.