Σαν μένει μονάχος ο κακομοίρης,
τσιρίζει, φωνάζει, θα κάνει, θα δείξει.
Να δεις, που μια μέρα, ψηλά θα σηκώσει
το γειρτό του κορμί.
Σχέδια σκαρώνει, πώς θ’ αντιδράσει,
και δεν θα κάτσει, κλωτσιές για να τρώει,
απ’ τον αφέντη την κάθε στιγμή.
Μονάχος σαν μένει, φτερούγες ανοίγει,
συνέχεια βρίζει, αυτούς που πιστεύει
πως στη ζωή του, του μπήκαν μπροστά.
Κι αν η ώρα περάσει κι έχει πετάξει,
τρομάζει στη σκέψη, πως είναι ψηλά.
Αφέντη, φωνάζει, να τον δει πως πετά.
Τα φτερά με φωνές να του κόψει,
και στη γη να τον φέρει ξανά.
Powered By Digisol