ΚΟΡΜΙ

15-4-1989

Ραγίζει η καρδιά να πω αυτό που μέσα μου,
σαν τον αφρό της θάλασσας φουντώνει.
Εργάτη, που με χεροδύναμο κορμί,
γεμάτο μυς και φλέβες, λιώνεις με μιας τα σίδερα,
με μιας τσακίζεις πέτρες,
γιατί δακρύζεις όλη μέρα και βογκάς;
μυαλό… δεν έχεις;
Κι αν έχεις,
που’ ναι το;
Στο νέκρωσε η ανάγκη;
Μπορώ να πω τότε γι’ αυτό,
τάχα, καλά σου κάνουν;