Εργατιά εργατιά, κακοπληρωμένη δουλειά,
στο λαιμό σου βαρύ, το σκοινί της ανάγκης.
Αυλάκι βαθύ, στη ψυχή σου μπλαβί,
με φαρμάκι η φτώχεια κάθε μέρα σμιλεύει.
Τραγούδι πικρό με καινούργιο σκοπό,
κάθε λίγο αρχινάς, για να σπάσεις μ’ αυτό,
το μονότονα νεκρικό της δουλειάς σου.
Και σφυρίζεις τρελά για να δείξεις μ’ αυτά
πως ελεύθερος είσαι για ν’ ανασάνεις.
Χρόνια και χρόνια στην ίδια δουλειά,
στο ίδιο σημείο, τις ίδιες κινήσεις,
την ίδια βρισιά ξεστομίζουν τα χείλη.
Γρανάζι και βίδα μιας μηχανής,
έτσι απλά, αναλώσιμο έχεις γίνει.
Μυαλό πια δεν έχεις, μονάχα κοιλιά
και μια γλώσσα μακριά, για να κράζει,
πεινάω.
Powered By Digisol